As for the probability of a militarily intervention, I think one way or another it is becoming a more likely scenario by the hour, in the sense that the rebels do not seem to have the capacity to overthrow on their own Gaddafi and the continuation of Gaddafi’s rule would be a liability for the ‘Western’ powers.

Can they?

As the Libyan popular uprising unfolds, I can identify 4 different scenarios: 1)  defeat of Gaddafi 2) defeat of the rebels 3) a prolonged war of attrition 4) Libya becoming a failed state, descending into sectarianism and tribalism, in other words a Somali style situation.

I start here from the assumption that If there is no external intervention a prolonged conflict could follow with the most probable winner coming out being Gaddafi, as his forces are better organised and has an abundance of financial resources, despite the sanctions.

The reasons that western powers cannot afford Gaddafi staying in power has to do:

• firstly with the fact that they have already come publicly in favour of the rebels and against him. A U turn at this point in political terms is highly unlikely due to the high cost that it would entail because of their public opinion.
  

• Furthermore, an eventual survival of Gaddafi would have dramatic repercussion to the interests of all those that were against him in the first place during this conflict, namely the US and the Europeans. The reprisals of Gaddafi to all companies and investments coming from countries that were against him would be severe and immediate, which could amount to a loss of several tenths of billions. not taking into account prospective revenues from trade, investments etc.
  

• Going on, a huge and unprecedented wave of migration and refugees should be expected towards Europe should Gaddafi finally succeed in remaining in power and taking back control of the rebel areas. Firstly, this wave will be fanned by the refugees from eastern Libya that would try to escape in fear of reprisals from  Gaddafi ‘s regime and secondly by the sub-Saharan and Arab economic migrants that Gaddafi will push towards Europe instead of stopping them, as it was the case until now. This could amount to several hundreds of thousands of people that would be used as reprisals against the  Europeans and as a means of pressuring them in unblocking Gaddafi’s frozen funds and lifting the sanctions.

That said, reports that are coming from the eastern areas are not encouraging at all. The rebels are falling back and it seems that they have fuels for just another week, as the refineries in the east are at a full stop whereas in the west are still working. For all the above reasons, along with the humanitarian catastrophe that would follow, I think an intervention will be inevitable in the end.

The question for me now is what kind of military intervention will it be, when it will occur, and under what conditions. In answering these questions, I think that a consensus is being build up, right now that these lines are being written, for the enforcement of a no-fly zone above Libya, rather than having troops on the ground. The rebels have officially asked for it, In 2 days the UN security council will convene to debate this question, France and Britain are actively engaged in preparing a resolution and lobbying for its approval and the Gulf states council and the Islamic organisation conference have come out publicly in favour of this option. Gaddafi is not the most popular leader amongst the Arab rules and the last nail to his coffin would be a decisions in favour of the no-fly zone from the Arab league, which is expected convene on Saturday 12th of March. If the rest of the Arab states will come out in favour of this option then the imposition of a no-fly zone and the fall of Gaddafi  should be considered as a fait accompli.

Concerning when and under what conditions, I think the Europeans and the Americans are awaiting to have a build-up leading to this option, both through pressure from their public opinion, Libyans themselves and regional actors so as to avoid being branded as an invaders, neo-colonialists etc. As for under what conditions, an UN mandate is being actively sought which it is the prudent and correct way to go forward, but which I am not sure whether it will be possible to acquire, since it would require the consent of  Russia and China.

If this is not achieved, then I have serious doubts whether economic and diplomatic sanctions that are now in place will have any effect in removing Kaddafi. North Korea has been under sanctions for decades and the ‘dear leader‘ remains unchallenged in power. I think we should be aware and not foul ourselves that Kaddafi will relinquish power only with  the use of sanctions. He has everything to lose by leaving and nothing to gain and let’s not forget that he has been already under sanctions for decades, which during this time he managed to become even stronger internally.

If Europe steps on the sidelines and leaves Gaddafi to squash the uprising it will have a blowing affect to the credibility of the EU in the Arab world, as an actor that believes and promotes the ideas of democracy, freedom etc., and would strengthen and reassure autocratic regimes around the world. For all these reasons, I think that it would be unwise to remove a priori the possibility of a military intervention in Libya, in the form of a no-fly zone, as it is being suggested by some.

Having said that, I should underline that I am also in favour of diplomacy but I am afraid that in the case of Gaddafi it will not have any affect by its own. As Clausewitz said, ‘War is the continuation of politics by other means‘ and in the case of Gaddafi this will be the ultimate way for his removal. For this reason, I am in favour of the establishment of a no-fly zone so as to avoid the continuation of a prolonged conflict, just next to our doorstep, and so as to avoid further lose of human lives. This could allow the establishment of a new regime by the Libyans themselves, as it was the case in Lebanon and Egypt, which would serve the interests of its people while not being a prospective danger, or a factor of instability to its neighbours, be it Europeans or Arabs.

In conclusion, It has been proven that regimes not enjoying popular support are doomed in the long-term to fail and this is true especially in our days with the unprecedented flow of information. With this in mind, I believe that in the long run the safest and most profitable bet is always being on the people’s side, as dictatorships come and go but people stay. So, what worries me is how this period will be depicted in the history and school books of Libyans after 50 years. Will it be said that Europeans stood idle while Libyans  fighting for their freedom were being killed by Gaddafi or were they supporting their efforts in overthrowing this dictatorial regime? I believe Europe has all to gain from espousing the second scenario and that the events unfolding right now in Libya will affect the course of our relations with this country and the rest of the Arab world, and the Middle East in general, for decades to come.

With these last words, I would like to express my support to the Libyan people fighting for their fundamental human rights.

May you raise to be victorious!

Η θα αλλάξει ή θα βουλιάξει

Σήμερα 6 Μαΐου 2010, ημέρα των γενεθλίων της Ντόρας Μπακογιάννης έμελλε να είναι και η μέρα που ο Αντώνης Σαμαράς με την διαγραφή της σφράγισε και τυπικά την πολυδιάσπαση της δεξιάς στην Ελλάδα, καθώς και το μέλλον της ΝΔ και του ιδίου στην ηγεσία της.

Και λέω τυπικά πολυδιάσπαση της δεξιάς γιατί η δεξιά είχε ήδη διασπαστεί από την ίδρυση και την επιτυχία του ΛΑ.Ο.Σ με την είσοδο του, αλλά πιο σημαντικά με την διατήρηση του στην βουλή και το ευρωκοινοβούλιο, έχοντας πλέον ‘τσιμεντώσει’ ένα σημαντικό ποσοστό των δεξιών ψηφοφόρων στο κόμμα του.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, διάφορες (αποτυχημένες)προσπάθειες είχαν γίνει και στο παρελθόν ήδη από την δεκαετία του 80 με την ίδρυση της ΔΗ.ΑΝΑ του Στεφανόπουλου και την βραχύβια ζωή της, μέχρι την δεκαετία του 90 με την ίδρυση και εξίσου βραχύβια ζωή της ΠΟΛ.ΑΝ. και του Κ.Ε.Π. του Σαμαρά και Αβραμόπουλου αντίστοιχα.

Η διαφορά τώρα σε σύγκριση με το παρελθόν είναι ότι τότε δεν υπήρχαν οι κατάλληλες πολιτικές συνθήκες που θα επέτρεπαν την ύπαρξη διαφορετικών πολιτικών σχηματισμών που θα εξέφραζαν την κοντροδεξιά και δεξιά παράταξη. Αυτές οι πολιτικές συνθήκες πιστεύω ότι πλέον έχουν εκπληρωθεί και η διαγραφή της Μπακογιάννη ουσιαστικά σηματοδοτεί την τριχοτόμηση της δεξιάς στην Ελλάδα, για το άμεσο τουλάχιστον μέλλον, και μια περίοδο σφοδρών αναταράξεων και ανακατανομών στον δεξιό χώρο που αναπόφευκτα θα επηρεάσει και συνολικά το ευρύτερο πολιτικό σύστημα.

Καταρχάς για την ΝΔ, θεωρώ ότι έχει πλέον ουσιαστικά και αμετάκλητα κλείσει τον κύκλο της ως το κατεξοχήν κόμμα εκπροσώπησης της κεντροδεξιάς και δεξιάς στην Ελλάδα. Το μόνο που απομένει είναι η τυπική ολοκλήρωση και επικύρωση αυτής της πολιτικής  πραγματικότητας είτε με την διάσπαση είτε με την διάλυση και επανασύσταση της.

Όσον αφορά την επίδραση αυτών των εξελίξεων, που συντελούνται στον δεξιό χώρο του πολιτικού φάσματος, πάνω στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα είναι ακόμα νωρίς να τις προβλέψουμε. Το σίγουρο είναι ότι καίριο ρόλο για την επιβίωση των τωρινών πολιτικών σχηματισμών θα είναι η ίδια η στάση τους και η προσαρμοστικότητα τους στο ραγδαίος μεταβαλλόμενο και ρευστό πολιτκοοικονομικοκοινωνικό σκηνικό.

Αναπόσπαστο μέρος αυτής της προσαρμοστικότητας θα αποτελέσει κατά βάση η ικανότητα τους να αφουγκραστούν και να ερμηνεύσουν σωστά τα μηνύματα της εποχής. Καταρχήν, επαναξιολόγηση και γερή αυτοκριτική για τα τελευταία 30 χρόνια της μεταπολίτευσης. Πολιτικό σθένος και θέληση με σαφείς θέσεις και μέτρα που θα οδηγήσουν στην απόδοση απτών πολιτικών και ποινικών ευθυνών σε συγκεκριμένα άτομα που καταχράστηκαν και διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα, είτε είναι/ήταν μέρος του πολιτικού προσωπικού, είτε του κρατικού μηχανισμού, είτε του επιχειρηματικού κόσμου. Τέλος, οι αντιστάσεις και οι δυνατότητες επιβίωσης των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών θα εξαρτηθούν από τι πολιτικές απαντήσεις και προτάσεις που θα παρουσιάσουν προς τα βασικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και προκλήσεις της κοινωνίας καθώς και τι κοινωνικές συμμαχίες θα επιδιώξουν και θα καταφέρουν να επιτύχουν. Δεν μπορώ εδώ να μην τονίσω την άμεση ανάγκη για ανανέωση και δη ηλικιακή των πολιτικών προσώπων παραμερίζοντας τις απαξιωμένες πλέον γενιές του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης δίνοντας ευκαιρίες και φωνή στις νέες γενιές των 20ρηδων, 30άρηδων και 40άνταρηδων.

Εδώ, πρέπει να υπογραμμίσω ότι η εκ των πραγμάτων ανατροπή των οικονομικών και κοινωνικών συσχετισμών που διαμορφώθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση θα αναγκάσει τα υπάρχοντα κόμματα στην αναθεώρηση των υπαρχόντων παραδοσιακών συμμαχιών με τις υπάρχουσες κοινωνικές ομάδες, από όπου  αντλούσαν την πολιτική τους δύναμη. Μ’άλλα λόγια, οι ραγδαίες εξελίξεις στην οικονομία θα υποχρεώσουν τα κόμματα στην αναζήτηση καινούργιων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, αποφασίζοντας με ποιούς θα πάνε και ποιους θα αφήσουν πίσω.

Άποψη μου είναι ότι οι κερδισμένοι αυτού του στοιχήματος θα είναι αυτοί που θα μπορέσουν επιτυχώς να αγκαλιάσουν όλες αυτές τις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας οριστικά πίσω συντεχνιακές ομάδες και συμφέροντα που αποτελμάτωσαν και βύθισαν την χώρα, φέρνοντας την στην σημερινή κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Αυτή ή αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που θα καταφέρουν να πείσουν την κοινωνία ότι πραγματικά αποτελούν και μετουσιώνουν αυτή την αλλαγή όπως την περιέγραψα παραπάνω πιστεύω ότι όχι μόνο θα καταφέρουν να επιβιώσουν αλλά θα αποτελέσουν και η αιχμή του δόρατος για την μετεξέλιξη, αναμόρφωση και τελικώς αναγέννηση του πολιτικού μας συστήματος και της χώρας στο σύνολό της.

Θα τολμήσω εδώ να πω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει όλο και πιο ξεκάθαρα ότι έχει αντιληφθεί προ πολλού αυτή την νέα πραγματικότητα και είναι διατεθειμένος και αποφασισμένος να κάνει τις απαραίτητες ρήξεις με το παρελθόν και να θέσει τις βάσεις για ένα βιώσιμο, αξιοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο μέλλον για τις επόμενες γενεές.

Αλλά ας μην γελιόμαστε, για να είναι επιτυχής αυτή του η προσπάθεια πρέπει να υπάρχει και το κατάλληλο κοινωνικό υπόβαθρο που θα την υποστηρίξει. Αν δηλαδή η ίδια η κοινωνία δεν σταθεί στο ύψος των κρίσιμων και ιστορικών περιστάσεων δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Εδώ η ατομική ευθύνη και το χρέος του καθενός απέναντι στην χώρα, προς τις επόμενες γενεές, αλλά και σε τελική ανάλυση προς τον ίδιο του τον εαυτό είναι δεδομένη και ξεκάθαρη.

Σε αυτό τον δρόμο που χαράζει ο πρόεδρος του Πα.Σο.Κ. και πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Ανδρέας Παπανδρέου, σε αυτό το προσκλητήριο για αναγέννηση και πρόοδο της χώρας δεν μπορώ παρά να δηλώσω και εγώ παρόν. Δεν θα μπορούσα παρά να πράξω και εγώ το χρέος μου και να σταθώ δίπλα του δίνοντας από το δικό μου προσωπικό μετερίζι σαν απλός πολίτης την μάχη για την αναγέννηση και την πρόοδο. Η χώρα, εμείς σαν κοινωνία, αλλά και οι μελλοντικές γενεές δεν αντέχουν άλλους λιποτάκτες και ριψάσπιδες. Η αντιπολίτευση μας έχει δώσει ήδη πολλούς με πρώτο και καλύτερο τον τέως πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ Κώστα Καραμανλή.

Σήμερα 3 νέοι εργαζόμενοι, η μία έγκυος, κάηκαν ζωντανοί σαν ποντίκια χωρίς λόγο και αιτία.Την πολιτική και ηθική ευθύνη έχουν στο ακέραιο όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που σιγοντάρουν τον εκτροχιασμό της χώρας για μικροπολιτικά οφέλη.

Τα αποκαΐδια της πολιτικής ανευθυνότητας. Φωτογραφία από το http://press-gr.blogspot.com/

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του για το τι μέλλον μας επιφυλάσσουν όλες αυτές οι δυνάμεις και που οδηγούν την χώρα με τον άκρατο λαϊκιστικό, μηδενιστικό και δημαγωγικό τους λόγο.

Εδώ θεωρώ ότι πρέπει να καταδικάσω διπλά την στάση του ΚΚΕ ως βασικού ηθικού αυτουργού αυτής της κοινωνικής εκτροπής.

Είναι ντροπή για ένα κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου να δηλώνει ότι δεν σέβεται και ούτε το δεσμεύουν οι νόμοι και το Σύνταγμα της χώρας και ότι όλα τα μέσα συμπεριλαμβανομένης και της βίας είναι θεμιτά για την κατάληψη της εξουσίας.

Παραθέτω εδώ το βίντεο με τις τελευταίες κατάπτυστες και επικίνδυνες δηλώσεις του εκπροσώπου του ΚΚΕ Μ. Μαίλη.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει (?)

Έβλεπα το βίντεο με τις αποδοκιμασίες του πρώην προέδρου της Βουλής Απόστολου Κακλαμάνη και δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πόσο απύθμενη μπορεί να είναι η υποκρισία ορισμένων Ελλήνων.

30 χρόνια όλοι ζούσαν ουσιαστικά με δανεικά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το αύριο και τις επόμενες γενιές που τις καταχρέωναν συνειδητά και συστηματικά. Ο απόλυτος φιλοτομαρισμός και αναλγησία δηλαδή.

Και βλέπουμε τώρα όλους αυτούς τους ‘απλούς πολίτες’, με την απύθμενη υποκρισία, να στέφονται εναντίων του Απ. Κακλαμάνη και στο πρόσωπο του ουσιαστικά εναντίων των πολιτικών και ενός συστήματος που οι ίδιοι εξέθρεψαν και ωφελήθηκαν, πάντοτε εις βάρος του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου και των μελλοντικών γενεών.

Ευλόγως μου γεννιέται λοιπόν το ερώτημα, από όλους αυτούς τους ‘αγανακτισμένους πολίτες’ που εξανίστανται τώρα, ποίος από όλους αυτούς δεν έπιασε βουλευτές και πολιτικούς για να ‘βολευτεί’ ή για να ΄βολέψει’ τα παιδιά του. Ποίος απ’όλους αυτούς μπορεί να πει ότι δεν λαδώθηκε ή δεν λάδωσε για να γίνει η δουλειά του (η συνήθως παράνομη δουλειά του). Ποίος απ’όλους αυτούς δεν φοροδιέφυγε (για να μην πω απλά φοροέκλεψε το κράτος) ή δεν καταπάτησε τους νόμους προς ιδίων όφελος και εις βάρους του κράτους και του κοινωνικού συνόλου? Με άλλα λόγια ποίος από όλους αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες είναι ο αναμάρτητος που με τόση ευκολία ρίχνει τον λίθο του αναθέματος? Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν θεωρώ τους πολιτικούς μωρές  παρθένες, τουναντίον, και για αυτό δεν μπαίνω καν στο κόπο για να μιλήσω εδώ για τις δεδομένες ευθύνες των πολιτικών της μεταπολίτευσης και μετά. Αυτές είναι γνωστές και δεν χρειάζονται νομίζω περαιτέρω σχολιασμό.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι η αντίδραση και η ‘αγανάκτηση’ τους δεν είναι στην πραγματικότητα γιατί τους κορόιδεψαν, πως θα μπορούσαν άλλωστε, όλοι παροικούμε εν Ιερουσαλήμ και γνωρίζαμε ακριβώς τι συνέβαινε, αλλά γιατί πολύ απλά συνειδητοποιούν πλέον ότι δεν θα μπορούν να συνεχίζουν να ζούνε τρωγοπίνωντας εις υγείαν των κορόιδων, σε βάρος δηλαδή όλων των επόμενων γενεών.

Αιδώς Αργείοι,
Γραμματείς και Φαρισαίοι.

Όποιος απ’όλη αυτή την γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης ψάχνει για ψεύτες και υποκριτές δεν έχει πάρα να ρίξει μια καλή ματιά στον καθρέφτη του.

Όποιος κουνάει το δάχτυλο του με ύφος εισαγγελέα ας έχει το θάρρος να πει αν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του συνέβαλε ευθέως ή εμμέσως στην σημερινή κατάσταση.

Γιατί, όποιος ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, χωρίς να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συμβάλει την διαιώνιση του ίδιου κατάπτυστου, διεφθαρμένου και χρεοκοπημένου συστήματος. Και για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ηθική κατάπτωση του νεοέλληνα, το να θεωρεί δηλαδή αναφέρετο δικαίωμα του να ζει εις βάρος όλων των άλλων, αρνούμενος να αναλάβει τις ευθύνες και υποχρεώσεις του και μετατίθοντας τα βάρη στις επόμενες γενεές.

Κύριοι και κυρίες της γενιάς του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, αξιοθρήνητοι ‘αγανακτισμένοι πολίτες’ και λοιποί βολεψάκηδες του δημοσίου το πάρτι τελείωσε. Αρκετά σας ανεχθήκαμε. Αρκετά υποθηκεύσατε το μέλλον όλων των επόμενων γενεών. Η Ελλάδα θα ζήσει και θα αναπτυχθεί όσο και αν ναρκοθετείτε την πορεία της χώρας και των επόμενων γενεών. Η Ελλάδα θα βρει τον δρόμο της παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες να μας χρεοκοπήσετε.

Πάρτε το χαμπάρι, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε γιατί πλέον βουλιάξαμε.

Finita la musica, passata la festa! και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Υ.Γ. Εδώ παραθέτω τα συγκριτικά διαχρονικά στοιχεία του δημόσιου χρέους και του δημόσιου ελλείμματος της Ελλάδος και των χωρών της ΕΕ, όπως αποτυπώνονται από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat)

Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, τόοσο πήγε η διαφορά.

και λέω έχασε η Μπακογιάννη και όχι κέρδισε ο Σαμαράς, γιατί οι Νεοδημοκράτες ουσιαστικά επέλεξαν το μη χείρον από τις 3 υπάρχουσες επιλογές που τους δόθηκαν σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές.

Θα μπορούσα να αναφέρω μια πλειάδα λόγων για τους οποίους το φαβορί αυτών των εκλογών,  η Μπακογιάννη, έχασε αυτή την εκλογική μάχη για την αρχηγία της ΝΔ, αλλά θα αρκεστώ μονάχα σ’έναν που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο της ήττας της.

Αυτό που ουσιαστικά στοίχισε στην Μπακογίαννη δεν είναι τίποτα άλλο παρά το γεγονός ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο η Ντόρα και όλη η οικογένεια Μητσοτάκη, δικαίως ή αδίκως, έχουν καταγραφεί στην συνείδηση του Έλληνα ως μέρος της διαπλοκής και των σκανδάλων. Σε απλά ελληνικά ότι είναι βρώμικοι, και από την στιγμή που άνοιξαν οι διαδικασίες ήταν εύλογο ότι αυτή η πεποίθηση θα εκφραζόνταν και στην κάλπη ακόμα και αν αυτό προϋποθετε ότι οι Νεοδημοκράτες θα εξέλεγαν για πρόεδρο τους το ίδιο άτομο που ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ  το 93 και οδήγησε στην δημιουργία ανεξάρτητου και ανταγωνιστικού πολιτικού σχηματισμού.

ΥΓ. Δεν θέλω και να φαντάζομαι πως θα είναι απόψε ο Μητσοτάκης μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, βλέποντας το ίδιο άτομο τον οποίο ο ίδιος τον ανέδειξε σε δεξί του χέρι, μετέπειτα να τον  ανατρέπει, αυτόν και την κυβέρνηση του, και απόψε να κερδίζει την κόρη του, αναλαμβάνοντας την αρχηγία του κόμματος. Τελικά όλα εδώ πληρώνονται και με το ίδιο και πιο σκληρό νόμισμα, ακόμα και οι αποστασίες.